Een kind krijgen verandert alles, ontdekte journalist Floor Bakhuys Roozeboom toen ze moeder werd. Maar dat toegeven is lastig. En dus staat ze doodop in de kroeg en gaat ze roadtrippen met haar baby, terwijl haar moederhart verlangt naar een hotel.

De hoogst haalbare onderscheiding

Ik sta met een vriendin op een festival. Te midden van deinende lijven en dreunende beats schreeuwt ze schor in mijn oor: ‘Zo leuk dat jij sinds het moederschap helemaal niet veranderd bent! Ik bedoel, jij hebt dan wel een baby, maar je staat gewoon nog hier met je vrienden los te gaan. Zo kan het dus ook!’

Even overweeg ik haar te vertellen over de moeite die ik heb moeten doen om dit weekend weg te kunnen van huis, de logistieke puzzel die ik met mijn vriend heb moeten leggen en de aanvallen van verlammende vermoeidheid die ik voortdurend sta te onderdrukken. Maar ik zeg niets. Ik glimlach en bedank haar voor het compliment.

Want dat is het toch? Een compliment? Laten we wel wezen, ‘niet veranderd door het moederschap’ is zo’n beetje de hoogst haalbare onderscheiding die je kunt krijgen van mensen zonder kinderen.

En ook onder ouders mét kinderen lijkt het tegenwoordig mode om vooral te laten zien dat het krijgen van kinderen ze heus niet heeft veranderd. Om te bewijzen dat het leven echt (echt!) niet ineens suf en saai is geworden.

Gewoon meenemen

Ons vrije leven voorbij na een kind? Welnee, roepen we in koor. Kinderen gaan tegenwoordig gewoon mee naar cafés, restaurants en zelfs een weekend lang naar een festival.

Het internet staat vol met blogs van ouders die met hun kinderen de hele wereld afreizen. Op Instagram vergapen we ons aan moeders die zich na de geboorte van hun kinderen nog even hip, sportief en ambitieus tonen als voor de komst van hun kroost.

Baby achter de bar

Ouders koesteren tegenwoordig hun oude leven onder het motto: alles kan nog steeds, als je het maar wilt. Toen Nienke (32) net een baby had gekregen, nam ze hem mee naar haar oude studentenkroeg tijdens de kerstborrel en liet hem achter de bar slapen in de wandelwagen.

Inmiddels is haar baby een peuter en heeft ze ook een tweede kind, maar nog steeds neemt ze het grut liever mee dan dat ze het kroegleven gedag zegt. ‘We gaan nu vaker overdag, maar de kinderen vinden het leuk. Onze peuter tapt bier voor papa en zijn eerste woordje was proost.’

En waar sommige moeders het al spannend vinden om na de bevalling weer voor het eerst op de fiets te stappen, klom Eef (38) in no time weer op haar motor om een rondje te crossen op het circuit. ‘Ik wilde denk ik vooral aan mezelf bewijzen dat ik het nog kon. En dat is gelukt, want mijn kind is inmiddels 2 en ik ben nog steeds hooked.’

Nog steeds dezelfde

Ja, de tijd dat ouders na de komst van een kind hun oude leven aan de wilgen hingen, lijkt voorbij. Ook bij mezelf en mijn vriendinnen zie ik die mentaliteit. Eén vriendin ging op reis door Azië en Nieuw-Zeeland met een kind van nog geen jaar. Een andere vriendin doet haar stinkende best om zich ook na de geboorte van haar dochter nog aan haar spartaanse hardloopschema te houden.

En ik? Ik doe vrolijk mee. Ik sta op festivals, ondanks schreeuwend slaapgebrek. Ik neem meer opdrachten aan dan ik in mijn steeds vollere agenda kan proppen. Of ik ga een maand wildkamperen met een baby van tien maanden (don’t ask). Alles om maar te laten zien dat ik heus niet ineens een ander persoon geworden ben, alleen maar omdat ik een kind gekregen heb.

Toch veranderd

Op zich niets mis mee, zou je zeggen. Ik vind het zelf tenminste positief als je ook na het krijgen van een kind kunt vasthouden aan de dingen die voor jou belangrijk zijn. En toch wringt er af en toe iets. Want hoe verrijkend het op papier ook lijkt om al je gewoontes uit je oude leven met een kind te combineren, het is in de praktijk vaak doodvermoeiend.

Die maand rondtrekken met een baby in een piepkleine camper bijvoorbeeld? Het klonk romantisch, maar het was eigenlijk gewoon loodzwaar. En dat weekend Lowlands toen mijn zoontje negen maanden oud was? Geweldig. Maar doordat ik niet kon bijslapen, duurde het ook ruim twee weken voordat mijn energieniveau weer een beetje op peil was.

Bottomline: het ouderschap verandert je leven wel degelijk. Of je dat nu wilt toegeven of niet. Maar waarom lijken we dat tegenwoordig zo moeilijk te vinden om te accepteren?

Oude leven koesteren

Volgens trendwatcher Lieke Lamb is de trend om als ouder je oude leven zo veel mogelijk te koesteren kenmerkend voor deze tijd. En – zoals ook ik zelf heb kunnen ervaren – heeft die trend volgens haar positieve en negatieve kanten. ‘Er kan nu heel veel, maar er móét ook heel veel,’ zegt Lamb.

‘Vooral vrouwen kunnen getouwtrek tussen hun ’oude ik’ en hun ‘nieuwe ik’ als moeder nogal eens als een worsteling ervaren. Vroeger was trouwen en kinderen je levensbestemming als vrouw. Dat was beperkt, maar ook heel helder.’

‘Vrouwen hebben nu hun eigen levens, hun eigen doelen, hun eigen dromen, hun eigen identiteit. En als je dan moeder wordt, dan moet je je aanpassen aan de nieuwe realiteit, terwijl je ondertussen ook probeert om alles wat voorheen belangrijk voor je was niet door je vingers te laten glippen.’

Accepteren en afleren

Femke Sterken en Barbara van Erp, oprichters van me-to-we.nl, formuleerden het in een essay in Volkskrant Magazine in 2015 treffend: ‘Onze moeders kregen vaak meteen kinderen, zonder eerst na te denken over studie, werk, over hun plek in het leven.’

‘In een paar decennia is dat radicaal veranderd. Als er kinderen komen, heb je doorgaans al een leven opgebouwd met allerlei gewoonten en behoeften. Je bent vergroeid met je telefoon, gewend aan uitslapen en op zondag de krant lezen met een verse cappuccino. Dan komt er een baby en moet je alles wat normaal was, jezelf afleren. Is dat erg? Nee, maar het is wel zwaar.’

Lekkende tieten

Voor Brigiet Bluiminck (43), moeder van drie dochters en schrijfster van het moederschapsboek Heavy Shit!, is dat herkenbaar. ‘Moeder worden vond ik superheftig. Aan de ene kant geweldig, maar ook zo veel ingrijpender dan ik me ooit had kunnen voorstellen. Je vrijheid is weg. Je oude identiteit die je ooit als gegoten zat, past je niet altijd meer.’

‘Ik heb altijd veel van festivals en rockconcerten gehouden. Dat probeerde ik ook in ere te houden. Maar ja, dan sta je daar met lekkende tieten bij een Pearl Jam-concert. Nog steeds leuk, maar niet meer hetzelfde.’

Dingen voor jezelf

Ook Janneke (39) vond de overgang pittig: ‘Mijn dochter is nu anderhalf en ik ben nog steeds niet helemaal at peace met mijn identiteit als moeder. Het constante getouwtrek tussen vrijheid en gebonden zijn, mijn verlangens en haar behoeften, opladen en geven.’

‘Ik merk vooral dat ik van tevoren een beeld had van het soort moeder dat ik wilde zijn. Zo eentje die zélf op haar kind past in plaats van haar af te geven bij de opvang, koekjes bakt, uren gezellig in de speeltuin met water kliedert en vooral dat heel erg leuk vindt. Maar ik merk nu: zo’n moeder bén ik helemaal niet.’

‘Ik ben een betere moeder als ik ook tijd voor mezelf kan maken en dingen blijf doen waar ik energie van krijg. Dat probeer ik nu na te streven, maar het blijft zoeken naar een nieuw evenwicht.’

Weg van zorgen

Ook Sophie Fleur Verbiesen (38) worstelde met het omarmen van haar nieuwe leven met kinderen. ‘Ik heb drie dochters. Na de geboorte van de derde greep mijn nieuwe leven me ineens heel erg naar de keel. Ik dacht: ik kan dit niet, ik wil dit niet. Ik wilde nog maar één ding: weg. Weg van de verantwoordelijkheid. Alleen Sophie zijn, zonder al die zorgen die erbij komen.’

Vanuit haar eigen behoefte richtte ze Mama Doet op, een stichting die moeders helpt om met elkaar in contact te komen. ‘Maar vervolgens stortte ik me volledig op het werk voor de stichting. Alles om maar weg te kunnen van huis.’

Gewoon mezelf

‘Ook ging ik veel uit en dronk dan meer dan goed voor me was. Tijdens het uitgaan zocht ik bevestiging in aandacht van andere mannen. Ik deed er verder niets mee, maar wilde me weer even de oude, vrije Sophie voelen. Achteraf was het geen fijne periode. Het was een vlucht van het leven thuis waar ik me geen raad mee wist.’

Uiteindelijk nam ze haar man in vertrouwen en ging met iemand praten over haar gevoelens. Dat hielp. ‘Het was fijn om niet meer het gevoel te hebben er alleen voor te staan. Uiteindelijk wilde ik gewoon gezien worden. Als mezelf. Als Sophie. En niet alleen als moeder.’

Duurt even

Tosca Gort, psycholoog en oprichter van GORTcoaching, herkent de problematiek. ‘Ik hoor dit enorm vaak terug, ook van onze coaches die gespecialiseerd zijn in het coachen van moeders,’ zegt Gort. ‘Het zijn traditioneel namelijk toch nog vooral moeders die worstelen met hun identiteit, maar ook vaders kunnen er last van hebben. Voordat je een kind kreeg, definieerde je jezelf aan de hand van je hobby’s, je werk, je sociale leven, je ambities. Als al die dingen ineens een andere plek krijgen in je leven, wie ben je dan nog?’

Volgens Gort hebben veel nieuwe ouders het gevoel in een spagaat te zitten tussen hun oude en nieuwe leven. Hun oude en nieuwe identiteit. ‘En het duurt even voordat je hierin een nieuwe balans hebt gevonden,’ zegt Gort. Volgens haar kost het ouders doorgaans zo’n anderhalf jaar om vrede te sluiten met hun nieuwe leven en hebben mensen tot die tijd verschillende strategieën om met de onvrede om te gaan.

Ontkenning of verzet

‘Aan de ene kant heb je mensen die heel erg in de ontkenning gaan zitten,’ vertelt Gort. ‘Die gaan vooral heel hard roepen dat ze het ouderschap alleen maar heerlijk vinden en dat ze hun oude leven helemaal niet missen, terwijl dat stiekem misschien wel zo is.’

‘Aan de andere kant heb je mensen die in verzet gaan, door heel hard te roepen dat hun leven totaal niet veranderd is en door heel erg vast te houden aan hun oude levensstijl, ook als dat niet altijd meer zo praktisch is.’

Spagaat

Wat staat al die ouders dan te doen die in de spagaat zitten tussen hun oude en nieuwe ‘ik’? Gort: ‘Accepteer dat je leven wel degelijk veranderd is. Als je alles van je oude leven probeert te combineren met de nieuwe verantwoordelijkheden van een gezin, zonder ergens concessies te doen, dan gaat dat je uiteindelijk opbreken.’

‘Vaak komen mensen daar vanzelf achter. Doordat ze verstrikt raken in hun overvolle agenda. Of doordat ze te ver op vakantie gaan met een baby en doodmoe thuiskomen.’ Eh. Tja. Herkenbaar.

Water bij het wijntje

Maar wat is dan de oplossing? ‘Wees bereid om compromissen te sluiten en zoek naar pragmatische oplossingen om dingen die je écht wilt toch mogelijk te maken,’ zegt Gort.

‘Zelf accepteer ik bijvoorbeeld dat ik met kinderen niet elke vakantie kan invullen zoals ik dat wil, maar daar staat tegenover dat mijn man en ik elk jaar een week los van elkaar met vrienden op vakantie gaan. Zonder kinderen. Compromissen sluiten kan voor nieuwe ouders in het begin voelen als verliezen, maar uiteindelijk is het juist een manier om je oude ‘ik’ en je nieuwe ‘ik’ met elkaar te verenigen.’

Goed punt. Dat ga ik proberen in gedachten te houden als mijn oude en mijn nieuwe leven weer eens onverenigbaar lijken. Mijn eerste stap? Een compromis in onze vakantie. Want ook dit jaar gaan we weer een maand naar het buitenland met onze zoon. Mijn oude ‘ik’ kan de lokroep van het reizen nu eenmaal niet weerstaan. Maar mijn nieuwe ‘ik’ vertikt het om nog te gaan wildkamperen. Die gaat lekker naar een hotel.

Bron: Ouders van nu
Geschreven door: Floor Bakuys

Klik hier voor het artikel!